vrijdag 2 december 2011

Tsjiepmuile

Toen de pianostemmer deze week alle toetsen aansloeg, zat ik boven op mijn bureau stiekem wat te huilen. Vorig jaar namelijk was Lukas nog mijn kleine baby die in zijn wippertje naar alle klanken lag te kraaien. Dit jaar kon ik het dus niet tegenhouden: nadat de pianostemmer alles op de juiste toon had gekregen, speelde hij een gevoelig stuk vol gezwollen noten. Toen zwol ook mijn hart op, mijn weemoed ging crescendo.

Ik weet niet wat dat is, maar sinds ik kinderen heb... Ik ween tijdens Sporza (op de radio nota bene) als iemand een spannende of schone koers wint, ik ween bij krantenberichten over oorlog en honger, ik ween soms als ik op straat oververmoeide kinderen zie wenen, ik ween als Sinterklaas in Antwerpen aankondigt dat er dit jaar geen stoute kinderen zijn, ik ween bij homevideo's van slechte kwaliteit, ik ween als ik anderen elkaar zie omhelzen, ik ween als ik enthousiaste straatmuzikanten hoor, ik ween bij elke tekenfilm, ik ween bij die aflevering waarin Lisa Simpson afscheid neemt van haar saxofoonleraar, ik ween bij engagement en solidariteit, ik ween maanden vooraf bij de gedachte dat Allerliefste weer naar het buitenland moet, ik ween kortom om alles. Is dat nog normaal? En gaan mijn kinderen binnen een paar jaar ook - zoals ik tegen mijn moeder - zeggen dat ik me een beetje moet vermannen? Terecht misschien?

1 opmerking:

  1. Ik ween ook altijd bij al die dingen (zeker bij de intrede van Sinterklaas en de vele tuutjes die dan aan hem worden gegeven)! En zelfs gewoon in een doodgewoon gesprek met iemand kan ik opeens tranen voelen wellen.
    Maar da's schoon ze!

    BeantwoordenVerwijderen