Er is een ander in zijn leven

Al sinds september spreekt hij over haar. Een meisje uit een andere klas waarvan hij de naam niet kent. Ze spelen naar mijn gevoel niet eens vaak samen, maar het is wel serieus. Thuis noemt hij haar consequent zijn liefje en hij loopt goed gezind telkens hij haar gezien heeft.

'Mama, ze heeft donker haar, blauwe ogen en een blauwe jas.'
Hij kijkt mij aan, ziet de gelijkenis. 'Maar ze is niet jij!'

Vorige week zat in zijn piepkleine rugzak een grote gele brief. Van U. uit het Ravennest.

Aan de buitenkant allerliefst getekende hartjes.
Binnenin een gedichtje uit de Franse les.

Prout prout prout, que je t'aime.

Ze leverde de brief in Lukas' kring en gaf een dikke zoen 'op de mond, mama!'

We maakten tekeningen voor een brief terug, daarna ontmoette ik haar moeder. U. heeft helemaal geen blauwe ogen. Maar ze spreek ook over Lukas als haar liefje. Soms vertelt ze thuis dat hij haar zou 'verlaten' (exact zijn woorden). Bij zulke dreigementen trekt ze volgens de moeder haar schouders op. Want ze weet: liefde is een spel van aantrekken en afstoten.

En daar staat geen leeftijd op.