Sinds deze ochtend nog meer. Zo blij dat hij die studiedag (hier alle presentaties) waarover vrijdag (in De Standaard) en zaterdag (in De Morgen) ook al veel te doen was, heeft opgepikt.
En natuurlijk maakt hij er een mopje van. Zijn liefde voor het West-Vlaams is niet de kern van de zaak. Wat dan wel? Goh, een en ander. Maar vooral: een pleidooi voor kindrijpe kleuterscholen.
Het geeft niet dat Wouter Deprez niet exact daarover schrijft. Hoe meer aandacht in het algemeen, hoe kleiner de kans dat het een politieke dovemansdiscussie wordt.
Want meer kindrijpe kleuterscholen, die zijn dus wel hoognodig.
TAAL
Gaandeweg het
kleuterschooltraject lijken kinderen met een andere thuistaal hun
enthousiasme te verliezen. De leermomenten hebben bij die kinderen
minder effect, en de zorgmomenten worden dan weer te weinig gebruikt om
hen zaken aan te leren. Dat zegt een nieuwe studie.
We kunnen nu al voorspellen welke politieke dovemansdiscussie volgt. Rechts zal spreken over ‘taalachterstand’ en eisen dat er altijd en overal Nederlands wordt gesproken. Links zal vinden dat de ‘taalachterstand’ in feite een miskende taalrijkdom is. De kleuter met een andere thuistaal heeft namelijk notie van twee talen.
Een deel van die potentiële taalrijkdom blijft hier in Gent alvast onbenut. In veel gezinnen spreekt één van beide ouders behalve de andere thuistaal ook prima Nederlands. Toch wordt er thuis vaak maar één taal gesproken.
In ons gezin spraken we enkel West-Vlaams, een variant die een provincie verder niet verstaan werd. Zodra het kon, stuurden onze ouders ons op dictieles. Het zou ons meer kansen geven in het leven. Dat hadden mijn ouders niet alleen bedacht, organisaties die de arbeiderskinderen wilden emanciperen, hielpen hen daarbij. Welke nieuwe organisaties kunnen helpen om tweetalige gezinnen te overtuigen hun kind al van vroeg een taalvoorsprong te geven? Het zal de liefde voor de thuistaal niet verminderen. Ik spreek nog steeds het liefst West-Vlaams.
We kunnen nu al voorspellen welke politieke dovemansdiscussie volgt. Rechts zal spreken over ‘taalachterstand’ en eisen dat er altijd en overal Nederlands wordt gesproken. Links zal vinden dat de ‘taalachterstand’ in feite een miskende taalrijkdom is. De kleuter met een andere thuistaal heeft namelijk notie van twee talen.
Een deel van die potentiële taalrijkdom blijft hier in Gent alvast onbenut. In veel gezinnen spreekt één van beide ouders behalve de andere thuistaal ook prima Nederlands. Toch wordt er thuis vaak maar één taal gesproken.
In ons gezin spraken we enkel West-Vlaams, een variant die een provincie verder niet verstaan werd. Zodra het kon, stuurden onze ouders ons op dictieles. Het zou ons meer kansen geven in het leven. Dat hadden mijn ouders niet alleen bedacht, organisaties die de arbeiderskinderen wilden emanciperen, hielpen hen daarbij. Welke nieuwe organisaties kunnen helpen om tweetalige gezinnen te overtuigen hun kind al van vroeg een taalvoorsprong te geven? Het zal de liefde voor de thuistaal niet verminderen. Ik spreek nog steeds het liefst West-Vlaams.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten